Αλεξανδρος Νικολαΐδης: ο kick boxer που εβγαλε knock out το θανατο!

Με πυγμή που καίει. Με αστείρευτη θέληση και ατσάλινη αντοχή. Με δυναμισμό που σαρώνει στο πέρασμά του. Ο Πρωταθλητής kick boxing, Αλέξανδρος Νικολαΐδης, η πιο ισχυρή κι αποφασιστική προσωπικότητα που έχω γνωρίσει, απέδειξε πως στη σιδερένια επιθυμία δε χωρούν δικαιολογίες, ούτε οι λογικές, ούτε οι βάσιμες. Ο 32χρονος Αθηναίος Πρωταθλητής στάθηκε με περισσό σθένος και απαράμιλλο θάρρος στο σημαντικότερο ίσως πρόβλημα της ζωής του. Όσο αντίξοο κι αν ήταν. Όσο μακροπρόθεσμο. Όσο επώδυνο. Όσο εξουθενωτικό κι επίμοχθο υπήρξε. Με τη συνεχή βοήθεια της αγαπημένης του, την αδιάλειπτη στήριξη της οικογένειας και του γιατρού του και τη διαρκή ενθάρρυνση του προπονητή και των φίλων του, ανέβηκε ξανά στο ρινγκ και απέδειξε πως είναι νικητής. Περίπου 10 μήνες μετά το τροχαίο ατύχημα πάνω στην Ποσειδώνος, όπου τον έκλεισε αυτοκίνητο, έχασε τον έλεγχο και καρφώθηκε σε περίπτερο της λεωφόρου,  ο Αλέξανδρος διέψευσε τους γιατρούς που τον ήθελαν καθηλωμένο στο κρεβάτι και με τα γάντια κρεμασμένα εφ όρου ζωής, στάθηκε γερά πόδια του, στηρίχθηκε στις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις και στις 6 Ιουλίου, μπήκε ξανά στο ρινγκ. Τι θυμάται από τη μοιραία εκείνη νύχτα; Σε πόσο καιρό ανάρρωσε; Πόσο τον βόηθησε η ψυχική του δύναμη και η δυνατή του καρδιά στο να ξεπεράσει και ν’ αφήσει πίσω του το ατυχές περιστατικό; Τι ρόλο έπαιξαν τα αγαπημένα του πρόσωπα; Ποια τα σχέδιά του από ‘δω και πέρα; Πότε επιστρέφει στα ρινγκ; Ο άνθρωπος - έμπνευση, ο αθλητής - δύναμη, σε μία συνέντευξη για όσα πρέπει να ξεχνάμε και όσα πρέπει να θυμόμαστε σε τούτη τη ζωή. Πρωταθλητής στο kick boxing. Πρωταθλητής και στη ζωή. 

Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on: 21 Ιουλίου του 2014, συνέντευξη με τον Πρωταθλητή kick boxing, τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, Αλέξανδρε, από το φοβερό ατύχημα που είχες πριν 10 περίπου μήνες πάνω στην Ποσειδώνος.

Α.Ν.: Ήταν ξημερώματα, γύρω στις 5 με 6 το πρωί, ήμουν με τη μηχανή και γύριζα σπίτι για να πάρω τα πράγματά μου και να φύγω διακοπές με τα φιλαράκια μου, ώσπου κάποια στιγμή με κλείνει πάνω στην Ποσειδώνος ένα αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να χάσω τον έλεγχο, η μηχανή χτυπά στο πεζοδρόμιο, πετάγομαι στον αέρα και μπαίνω μέσα στο περίπτερο, το οποίο εκείνη την ώρα ήταν κλειστό, ξέρεις, με λαμαρίνες κανονικές, αλλά με τη δύναμη που έφυγα κι έπεσα πάνω του τις έσπασα και μπήκα μέσα. Έβαλα τα χέρια μου μπροστά για να προστατευτώ και το άνοιξα με την αριστερή πλευρά του σώματός μου.

Θ.Θ.: Τι άλλο θυμάσαι από ‘κείνη τη νύχτα;

Α.Ν.: Είχα πολύ καλή ψυχολογία γιατί έφευγα πρώτη φορά μετά από χρόνια. Πάντα την άδειά μου τη σπαταλούσα σε προετοιμασίες για αγώνες, ήταν η πρώτη φορά που σκόπευα να πάω διακοπές με τους φίλους μου για να ηρεμήσω, οι οποίοι εκείνο το βράδυ με περίμεναν, χωρίς να ξέρουν ότι κατέληξα στο νοσοκομείο.

Θ.Θ.: Τι ζημιές υπέστης;

Α.Ν.: Τα ράμματα δεν τ’ αναφέρω καν, είναι πταίσματα κοντά σε αυτά που έπαθα. Έπαθα συντριπτικό στην ωμοπλάτη, είχε ξεκολλήσει, ράγισα και τα δύο μου πλευρά, έσπασα ένα σπόνδυλο, το αριστερό μου χέρι έπαθε ζημιά, ο αστράγαλος είχε συντριπτικό και η περόνη, επίσης. Όμως, τη μεγαλύτερη ζημιά την είχα στον πνεύμονα. Εξ αιτίας της κρούσης είχε πάθει αιμορραγία και υπέστη κακώσεις. Τέλος, επειδή έφυγε κρέας από το πόδι μου, πήραμε κομμάτι από τη γάμπα για να κλείσουμε οι πληγές. Αλλιώς δεν έκλειναν.

Θ.Θ.: Όταν άκουσες από τους γιατρούς, μετά από 72 ώρες στην κλινική, ότι θα περπατήσεις σε 6 μήνες κι ότι δε θα ξαναπαίξεις ποτέ στη ζωή σου, τι σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή;

Α.Ν.: Τους είπα «Μπορείτε να φωνάξετε το γιατρό μου;» και λιποθυμάω το επόμενο δευτερόλεπτο. Ο Χρήστος ο Γιαννακόπουλος, ο γιατρός που συνεργάζομαι χρόνια και θέλω να τον ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου - ήταν ο άνθρωπος που μου έκανε όλα τα χειρουργεία - αφήνει τις διακοπές του, έρχεται στο νοσοκομείο και του λέω «Θα ξαναπαίξω;» Όταν μου απάντησε θετικά πήρα τόσο δύναμη και θάρρος! Οι γιατροί, πράγματι, μου είπαν ότι ξεχνάω το μποξ. «Δεν πρόκειται να ανέβεις ξανά στο ρινγκ», μου ανακοίνωσαν. Κι όχι για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Για πάντα. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ένιωσα άσχημα, γιατί ξέρω τις δυνάμεις μου, ξέρω εμένα και γνωρίζω μέχρι πού μπορώ να φτάσω. Ξέρω ότι έχω θέληση κι ό,τι επιθυμώ προσπαθώ μέχρι τέλους για να το καταφέρω. Άρα ήξερα από τότε ότι θα το πολεμήσω κι όπου βγει. Βέβαια, στην αρχή, όταν στάθηκαν απέναντί μου και μου ανακοίνωσαν την οριστική αποχή μου από το ρινγκ, δε σου κρύβω ότι έπεσε λιγάκι η ψυχολογία μου, ήμουν που ήμουν περίεργα εξ αιτίας της τροπής των πραγμάτων και των αλλαγών στα καλοκαιρινά μου σχέδια, μου είπαν κι αυτά που μου είπαν, αλλά μετά σκέφτηκα «Δεν υπάρχει περίπτωση, θα τα καταφέρω».

Θ.Θ.: Αλέξανδρε, θέλω να μου περιγράψεις τη σκηνή όταν σε είδαν οι γονείς σου για πρώτη φορά μετά το ατύχημα.

Α.Ν.: Δεν είπαμε πολλά. Μου είπαν «Θα γίνεις καλά», τους απάντησα «Το ξέρω ότι θα γίνω καλά. Εσείς να μη στενοχωριέστε. Θα περπατήσω ξανά και θα ‘μαι μια χαρά». Θα σου πω, όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, Θοδωρή. Τους βλέπω τώρα να γελούν και καταλαβαίνω, μου το ψιθυρίζει μια φωνή μέσα μου, ότι γελούν με την ψυχή τους. Μετά από 10 ολόκληρους μήνες γελούν αληθινά, ενθαρρυντικά για μένα και με όλη τους την καρδιά. Όταν βλέπω τους γονείς μου να γελάνε με την καρδιά τους, αυτό που νιώθω είναι απερίγραπτο. Πάντα με στήριζαν, όταν συνέβη το ατύχημα ήταν όλη την ώρα δίπλα μου, αλλά τους έβλεπα ότι είχαν μαραζώσει. Σήμερα, τολμώ να πω ότι είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι πάνω σ’ αυτόν τον κόσμο. Είμαστε μία πολύ δεμένη οικογένεια, υπάρχει αληθινή κι ανιδιοτελής αγάπη μεταξύ μας και προσωπικά αισθάνομαι πολύ τυχερός γι’ αυτό.

Θ.Θ.: Ποιοι άλλοι άνθρωποι ήρθαν στο νοσοκομείο εκείνη τη βραδιά, Αλέξανδρε;

Α.Ν.: Εκείνο το αυγουστιάτικο  βράδυ στο νοσοκομείο έγινε ένας πανικός. Φαντάσου απλά ότι ο σεκιουριτάς μάς είπε χαριτολογώντας «Δε γίνεται αυτό το πράγμα, πρέπει να αρχίσω να διώχνω κόσμο, έχει γεμίσει το νοσοκομείο!» Ήρθαν πάρα πολλοί φίλοι μου, συγγενείς, συναθλητές και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτό. Με συγκίνησαν ιδιαίτερα, τι να πω…

Θ.Θ.: Εκτός από το αγαπημένο σου άθλημα, το kickboxing, τι άλλο σου στέρησε η φοβερή αυτή αναποδιά;

Α.Ν.: Αυτό που μου έλειψε εκείνη την περίοδο ήταν η γυμναστική. Η γυμναστική είναι η ζωή μου όλη. Όλα τ’ άλλα, οι ανθρώπινες στιγμές και τα σχετικά, ούτως ή άλλως, θα έμπαιναν ξανά στη ζωή μου. Αλλά αν δεν κάνω προπόνηση αισθάνομαι άρρωστος, έχω την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά.

Θ.Θ.: Οι πιλάτες ξεκίνησαν χωρίς το πράσινο φως από τους γιατρούς;

Α.Ν.: Όχι, όχι. Είπα εγώ στο γιατρό μου ότι δεν άντεχα άλλο, ήθελα απεγνωσμένα να ξεκινήσω γυμναστική και προπονήσεις, ήθελα να σηκωθώ και να ξαναμπώ δυναμικά σ’ αυτόν τον κύκλο. Κι εκείνος μου απάντησε ότι ούτε στην πισίνα μπορούσα να μπω, επειδή είχα ράμματα σε όλο μου το σώμα. Αλλά μου λέει «Κάνε πιλάτες». Το έψαξα με τον μάνατζέρ μου, τον Άγγελο Τριάδη, είδαμε ότι η Μάντι Περσάκη είναι κορυφαία σ’ αυτόν το χώρο, μιλήσαμε μαζί της και ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε.

Θ.Θ.: Άρα η Μάντι έπαιζε δύο διαφορετικούς ρόλους, ήταν και η σύντροφός στη ζωή και η γυμνάστριά σου για την αποκατάστασή σου. Πώς σε βοήθησε ως σύντροφος και πώς ως γυμνάστρια;

Α.Ν.: Στην αρχή συνεργαζόμασταν στο κομμάτι της γυμναστικής, μετά δεθήκαμε μ’ ένα διαφορετικό τρόπο. Αυτό που εκτίμησα πολύ στη Μάντι ήταν ότι δε με λυπήθηκε. Ξέρεις γιατί το λέω; Όταν πηγαίνεις κάπου κι είσαι σε μια άθλια κατάσταση, συνήθως σε λυπούνται. Η συμπεριφορά κι ο χαρακτήρας της, από την πρώτη στιγμή, μου ανέβασε την ψυχολογία. Ξεκινήσαμε επιθετικά. Δε μου είπε ποτέ «Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις». Και τα καταφέραμε. Της οφείλω πολλά, η αποκατάστασή μου ήταν ένα από σημαντικότερα στάδια της ζωής μου κι οφείλεται στη Μάντι.

Θ.Θ.: Πόσους μήνες διήρκεσε η αποκατάστασή σου;

Α.Ν.: Από το Νοέμβριο ξεκινήσαμε.

Θ.Θ.: Ένα χρόνο περίπου μετά του ατύχημα, τι γεύση έχεις για το ατυχές περιστατικό;

Α.Ν.: Τίποτα, να μην παρατάς ποτέ! Ό,τι κακό κι αν μας συμβαίνει, δε σκύβουμε το κεφάλι, το κρατάμε ψηλά και προχωράμε. Εύχομαι υγεία σε όλο τον κόσμο. Αν κάτι μου δίδαξε η όλη ιστορία είναι πως η υγεία είναι το «Α» και το «Ω». Το σημαντικότερο αγαθό στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι υγεία. Όλα τ’ άλλα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όταν έχουμε την υγειά μας, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

Θ.Θ.: Έχεις απόλυτο δίκιο, Αλέξανδρε. Αλλά ας αφήσουμε το ατύχημα, όπως είπαμε πέρασε και κοιτάζουμε μονάχα μπροστά. Πάμε στον πρώτο αγώνα μετά το ατύχημα. Στις 6 του Ιούλη, στο Gazi Music Hall, στην Ιερά Οδό, έρχεται το «The Battle 11» με τον τιμητικό για σένα τίτλο «One Man Show». 

Α.Ν.: Ευχαριστώ τους διοργανωτές και τον Στέφανο Κωνσταντινίδη γι’ αυτήν την τιμή. Με τον Στέφανο είχαμε δώσει τα χέρια μήνες πριν και είπαμε ότι θα παίξω κάποια στιγμή. Έτσι κι έγινε στις 6 Ιουλίου.

Θ.Θ.: Σήμερα έχεις μετανιώσει που έπαιξες; Θα προτιμούσες να μην το είχες κάνει;

Α.Ν.: Όχι, δε μετάνιωσα στιγμή που ανέβηκα στο ρινγκ, με τίποτα. Απλά σε αυτόν τον αγώνα έσπασα το σαγόνι μου, κάτι το οποίο έπεσε στην αντίληψη του προπονητή και του γιατρού μου και διέκοψαν το παιχνίδι.

Θ.Θ.: Δεν κατάλαβες τίποτα;

Α.Ν.: Θα συνέχιζα! Εδώ έχω παίξει με σπασμένα χέρια, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, δεν τα παρατάω με τίποτα!

Θ.Θ.: Πόσο δύσκολο ήταν να σταθείς ξανά επάνω στο ρινγκ μετά από όσα συνέβησαν; 

Α.Ν.: Καθόλου δύσκολο. Είναι το σπίτι μου, είναι σα να μην μπορείς να μπεις στο σπίτι σου.

Θ.Θ.: Πέρασες, όμως, τόσα!

Α.Ν.: Δεν πειράζει. Είναι κάτι που το αγαπώ. Μόνο που ανέβηκα στο ρινγκ, Θοδωρή, αυτό το ένα λεπτό, ένιωσα νικητής. Το λέω, το εννοώ και ανατριχιάζω. Θα μπορούσα να κατέβω και να πω «Εντάξει, κέρδισα» (γέλια)!

Θ.Θ.: Αντιμετώπισες έναν αρκετά επιθετικό, σκληροτράχηλο και με καλή φυσική κατάσταση αντίπαλο, τον 22χρονο Μολδαβό Lazar Vasilev.

Α.Ν.: Ζήτησα να παίξω με έναν πολύ σκληρό αντίπαλο. Κι έτσι έγινε. Θα μπορούσα να παίξω μ’ έναν «πεθαμένο», όχι για να αποδείξω το οτιδήποτε, αλλά μου αρέσει να παίζω με δύσκολους αντιπάλους. Δε θέλω να φτιάχνω τ’ όνομά μου παίζοντας με υποδεέστερους αθλητές από μένα, γι’ αυτό με ακολουθεί και με στηρίζει ο κόσμος. Θα μπορούσα να παίξω μ’ έναν ψεύτικο παίκτη, πιο light. Έπαιξα, όμως, μ’ ένα σκληρό παιδί, νέο σε ηλικία, μ’ έναν διψασμένο αθλητή.

Θ.Θ.: Ήταν εκείνος που σε δυσκόλεψε και έχασες τον πρώτο γύρο ή η δική σου κατάσταση;

Α.Ν.: Ήταν καθαρά θέμα τύχης. Μου πέρασε ένα χτύπημα, με βρήκε στο σαγόνι. Μπήκε επιθετικά, με ξάφνιασε, με βρήκε στο σαγόνι κι εκεί τελείωσαν όλα.

Θ.Θ.: Γνώριζε την ιστορία σου;

Α.Ν.: Πρέπει.

Θ.Θ: Μιλήσατε πριν ή μετά τον αγώνα;

Α.Ν.: Όχι, όχι…

Θ.Θ: Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός; Να φτάσεις μέχρι αυτόν τον αγώνα ή η νίκη;

Α.Ν.: Θα ‘θελα και τη νίκη, μη σου λέω ψέματα. Ήθελα να την αφιερώσω στη Μάντι, αλλά δεν πειράζει. Θα υπάρξουν κι άλλες.

Θ.Θ.: Λίγο πριν φύγεις από το σπίτι για την Ιερά Οδό και το Gazi Music Hall, όπου διεξήχθη ο αγώνας, τι είπες με τη Μάντι, τους γονείς σου, τον προπονητή σου και με τον εαυτό σου;

Α.Ν.: Με όλους είπα τα ίδια. Ότι είμαι ήδη νικητής, ένιωσα την αγάπη τους και πήγα να παίξω.

Θ.Θ.: Αν κέρδιζες το Battle, θα συνέχιζες;

Α.Ν.: Νομίζω θα σταματούσα. Θέλω να αφοσιωθώ πλέον στην οικογένειά μου. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις…

Θ.Θ.: Ποιος υπήρξε ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος;

Α.Ν.: Ο εαυτός μου.

Θ.Θ.: Μόνο;

Α.Ν.: Υπάρχουν πολλοί καλοί αθλητές που έχω παίξει μαζί τους και τους σέβομαι, αλλά ο μεγαλύτερός μου αντίπαλος ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για το kick boxing;

Α.Ν: Καμία θυσία. Τώρα να πάω να πιω έναν καφέ ή ένα ποτό, θα το κάνω όταν δεν έχω αγώνες.

Θ.Θ.: Είναι αλήθεια ότι έκανες δύο προτάσεις γάμου στη Μάντι; Μία την περασμένη Πρωτομαγιά και μία στο πάρτι γενεθλίων σου στις 16 Απριλίου στο μαγαζί ενός φίλου;

Α.Ν.: Όχι, είναι ψέμα, δεν ισχύει. Την Πρωτοχρονιά λογοδοθήκαμε και στα γενέθλιά μου της έκανα πρόταση γάμου.

Θ.Θ.: Τι έχει η Μάντι που δεν έχουν οι υπόλοιπες;

Α.Ν.: Είναι η Μάντι.

Θ.Θ.: Το προσωνύμιό σου είναι «Bad boy»...

Α.Ν.: Δεν είναι επειδή είμαι κακό παιδί. Bad σημαίνει: Β = Βασίλης, (ο πατέρας μου), Α = Αθηνά, (η μητέρα μου) και D = Δέσποινα (η αδερφή μου).

Θ.Θ.: Πότε επιστρέφεις στα ρινγκ;

Α.Ν.: Σύντομα.

Θ.Θ.: Πόσο σύντομα;

Α.Ν.: Πρέπει πάλι να διαψεύσω τους γιατρούς (γέλια)!

Θ.Θ.: Παιδιά θέλεις να κάνεις;

Α.Ν.: Ναι, βέβαια.

Θ.Θ.: Άμεσα;

Α.Ν.: Θα δούμε.

Θ.Θ.: Παιδιά θέλεις να κάνεις;

Α.Ν.: Εννοείται!

Θ.Θ: Θα τα μυήσεις στο χώρο του μποξ;

Α.Ν.: Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Αν έρθει αγόρι, βέβαια, κάτι θα γίνει.

Λίγα ακόμη λόγια από τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη: «Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία στο blog, για την υπέροχη που δουλειά που έχεις κάνει, δεν έχω λόγια. Καλή συνέχεια!»

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης με συνεχή αγωνιστική παρουσία στα ελληνικά και διεθνή ρινγκ τα τελευταία 15 χρόνια θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αθλητές του kickboxing στην κατηγορία των 81kg. Συγκαταλέγεται μέσα στους τρεις καλύτερους αθλητές τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη και είναι τιμή που τον γνωρίζω προσωπικά.

Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης 

«Ο (ΤΑΞΙΔΙ)ΑΡΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΙΝΑΣ» 

Από τα τέλη του 19^ου αιώνα μέχρι σήμερα, όλοι κι όλοι οι εκπρόσωποι του ελληνικού αθλητισμού που φέρουν τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή είναι 48. Ανάμεσά τους κι ο Άρης Γρηγοριάδης. Ο Άρης είναι λακωνικός τύπος. Προσγειωμένος, παρ’ όλες τις απογειώσεις που έχει ζήσει. Μετριόφρων, παρ’ όλες τις νίκες που έχει πετύχει. Ο Θεσσαλονικιός κολυμβητής έχει γράψει τ’ όνομά του πολλές φορές με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ελληνικής και παγκόσμιας κολύμβησης. Έχοντας κατακτήσει τη δική του κορυφή στον κόσμο, μετρώντας άπειρα μετάλλια σε πανελλήνια και παγκόσμια πρωταθλήματα, έχοντας γευτεί την επιτυχία στην κορύφωσή της, ο 29χρονος πρωταθλητής από τη συμπρωτεύουσα μιλά για όλες αυτές τις στιγμές και συμπτύσσει 23 χρόνια πετυχημένης καριέρας σε μία κατάθεση… από καρδιάς! Από τον Άρη, τους λόγους αποχώρησής του από την ομάδα, το ρόλο του ως προπονητή σε παιδάκια ηλικίας 4 - 6 ετών, τις δυσκολίες και τις αναποδιές του 2012 που όμως οδήγησαν στο χρυσό μετάλλιο της Ουγγαρίας, μέχρι τις 10 συναπτές νίκες σε πανελλήνια πρωταθλήματα, τους μεγαλύτερους αντιπάλους και τους δυσκολότερους αγώνες, τα απρόβλεπτα μέσα και έξω από την πισίνα και τους αθλητές - ινδάλματα. Ένας από τους σπουδαιότερους εκπρόσωπος του νερού, μας λέει τη δική του χρυσή ιστορία. 

Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on κι εγώ αρχίζω να εκφωνώ: 12 Ιουλίου του 2014, συνέντευξη με τον πρωταθλητή Άρη Γρηγοριάδη, στην περιοχή της Καλαμαριάς, σ’ ένα καφέ δίπλα στη θάλασσα, στο στοιχείο του, το νερό. Αρχικά, Άρη, θέλω να μου πεις αν τότε, στα «Λιλιπούτεια» της Κατερίνης, όταν ήσουν οχτώ ετών και κατάφερες την πρώτη σου επιτυχία, φανταζόσουν ότι θα έφτανες να γίνεις πρωταθλητής της κολύμβσης μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας και πρωταθλητής κόσμου.

Α.Γ.: Όχι, κανένας δεν μπορούσε να το φανταστεί. Όταν είσαι μικρός, δεν τα σκέφτεσαι αυτά. Θες να περνάς καλά, να το διασκεδάζεις, σου αρέσει το κολύμπι και θες να βρίσκεσαι όλη την ώρα στην πισίνα. Θες να κάνεις παρέες, να γυμνάζεσαι, να κερδίζεις, να παίρνεις μετάλλια, να το χαίρεσαι! Το βλέπεις ερασιτεχνικά. Πιστεύω όλοι έτσι ήταν τότε. Το κάναμε γιατί μας άρεσε να συναγωνιζόμαστε και ν’ ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον και για τις παρέες που δημιουργούσαμε. Αργότερα, μεγαλώνοντας, είδα ότι ήμουν καλός, το είδα επαγγελματικά, επένδυσα σ’ αυτό και με τα χρόνια το εξελίσσω.

Θ.Θ.: Πριν από μερικές μέρες θέλησε να σε συναντήσει ο Πρόεδρος του Άρη, ο Χάρης Παπαγεωργίου, ένα χρόνο περίπου μετά την αποχώρησή σου από την ομάδα κολύμβησης. Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψεις στην ομάδα;

Α.Γ.: Ποτέ δε λέω «ποτέ». Αλλά προς το παρόν, όχι.

Θ.Θ.: Άρη, θα ήθελα να μιλήσουμε για τους λόγους αποχώρησής σου από την ομάδα. Γράφτηκε ότι κουράστηκες από τις συνεχείς απραγματοποίητες υποσχέσεις για καταβολή των οφειλομένων. Ισχύει; Υπάρχουν, ενδεχομένως, άλλοι λόγοι;

Α.Γ.: Ναι, φυσικά και ισχύει. Ο κυριότερος λόγος που έφυγα ήταν ο οικονομικός. Άλλοι λόγοι… Η αδιαφορία μερικών ανθρώπων. Η ασυνέπεια. Παίρνεις ένα τηλέφωνο, είναι να βρεθείς κάπου και παίζεις τον κλέφτη και τον αστυνόμο. Όλο αυτό με κούρασε. Γενικά, το κλίμα ήταν πολύ βαρύ. Πιστεύω ότι έχει κλείσει ο κύκλος μου στον Άρη, όπως πολλοί ακόμα αθλητές - πριν και μετά από μένα. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι σταματώ ν’ αγαπώ και να υποστηρίζω τον Άρη. Απλά - σαν αθλητής - η καριέρα μου στον Άρη έληξε.

Θ.Θ.: Σε επηρέασε ο προπονητής σου στην απόφασή σου να φύγεις; 

Α.Γ.: Όχι. Το ‘χα σκεφτεί και το ‘χα αποφασίσει μόνος μου. Όλοι οι δρόμοι κι όλες οι σκέψεις με οδηγούσαν στο να φύγω. Κάποια στιγμή σκέφτηκα σε κάποια ανταγωνιστική ομάδα του Άρη, αλλά προτίμησα να πάω σ’ ένα πιο οικογενειακό περιβάλλον, όπου θα νιώθω σα στο σπίτι μου. Ήθελα, δηλαδή, να φύγω από το σπίτι μου και να πάω σ’ ένα άλλο σπίτι. Αλλά ξέρεις τι; Ήμουν 23 χρόνια στον Άρη, ο Άρης ήταν το σπίτι μου και το να πάω σε μια ομάδα ξένη, θα ήταν κάτι νέο και διαφορετικό για μένα. Δεν θα ‘ξερα τους ανθρώπους, δεν ξέρω πώς λειτουργούν… Δεν το έκανα.

Θ.Θ.: Στην Ακαδημία που είσαι τώρα, στα «Αστέρια», είσαι περισσότερος ικανοποιημένος;

Α.Γ.: Απ’ ό,τι ήμουν στον Άρη τα τελευταία χρόνια, ναι, εννοείται.

Θ.Θ.: Στα πλαίσια της συνάντησής σας εκφράστηκε και η πρόθεση που υπάρχει το κολυμβητήριο «Κλεάνθης Βικελίδης» να μετονομαστεί σε κολυμβητήριο «Άρης Γρηγοριάδης». Πόσο τιμητικό είναι για σένα κάτι τέτοιο; Θα το δεχόσουν;

Α.Γ.: Τιμή μεγάλη, φυσικά και θα το δεχόμουν. Θα ήμουν πολύ περήφανος αν γινόταν κάτι τέτοιο. Υπάρχει όντως αυτή η πρόθεση από τον κύριο Παπαγεωργίου, τον οποίο εκτιμώ δεόντως, διότι είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος, που αγαπάει τον Άρη και τον ανέλαβε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Του ευχήθηκα κι από κοντά «Καλή δύναμη» και να καταφέρει να υλοποιήσει τους στόχους που έχει θέσει.

Θ.Θ.: Άρη, το Μάιο του ’12, δυο χρόνια πριν, κατά την άφιξη της ελληνικής αποστολής από το Ντέμπρετσεν της Ουγγαρίας, είχες δηλώσει ότι «η Ελλάδα εξελίσσεται στην κολύμβηση». Δύο χρόνια μετά, θα δήλωνες το ίδιο;

Α.Γ.: Φυσικά. Η κολύμβηση έχει αρχίσει να εξελίσσεται από το 2002. Επιτυχίες πανευρωπαϊκές, σπουδαίοι αθλητές, όπως η Νέρι Νιαγκουάρα, ο Σπύρος Γιαννιώτης, εγώ, ο Γιάννης Δρυμωνάκος και άλλοι και εξελίσσεται μέχρι και σήμερα, με τα νέα παιδιά, Απόστολος Χρήστου π.χ. Και πολλοί ακόμη νέοι αθλητές που φαίνεται ότι θα χαρίσουν στιγμές δόξας στην Ελλάδα και τις ομάδες τους.

Θ.Θ.: Τον Ιούνιο του ’12 σημείωσες τη 10^η συνεχή νίκη σου στην κολύμβηση σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Τι σου κόστισε το ιστορικό αυτό ρεκόρ; Και τι σημαίνει για σένα 1^ος για 10 συνεχόμενες φορές;

Α.Γ.: Μέχρι τις τρεις πρώτες νίκες, δε σήμαινε απολύτως τίποτα, Θοδωρή. Μάλλον, σήμαινε κάτι λιγότερο. Αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια κι έβλεπα ότι κέρδιζα την πρώτη θέση, απορούσα με τον εαυτό μου. Κι όταν έφτασα το 2012 να έχω εννέα νίκες, λέω κέρδισε και σ’ αυτό το πρωτάθλημα να τις κάνεις δέκα! Έτσι κι έγινε.

Θ.Θ.: Συζητούσα προχθές μ’ έναν πρωταθλητή, καλή ώρα, ο οποίος μου είπε κάτι που το κράτησα: «Ο πρωταθλητισμός», λέει, «δεν είναι υγεία». Συμφωνείς ή διαφωνείς;

Α.Γ.: Όχι, δε συμφωνώ. Ο πρωταθλητισμός είναι για μένα τρόπος ζωής. Κι ούτε μ’ αρέσει να λέω ότι έχω κάνει θυσίες. Βλέπεις ότι έχεις ταλέντο σε κάτι, επενδύεις σ’ αυτό κι ο αθλητισμός σε ανταμείβει. Ό,τι έχω κερδίσει το έχω κερδίσει από τον αθλητισμό. Είναι ένα τεράστιο κομμάτι από τη ζωή μου. Το ξεκίνησα από μικρός, πήρα το δρόμο της κολύμβησης πολύ νωρίς και η όλη μου η ζωή - και μελλοντικά - θα είναι πάνω σ’ αυτή τη γραμμή. Μέσα σε όλα αυτά που μου ‘χει χαρίσει ο αθλητισμός είναι και η υγεία.. Από ‘κει πέρα, οι τραυματισμοί, η ταλαιπωρία, η απογοήτευση, η ψυχολογική πίεση, είναι ένα κομμάτι του αθλητισμού, το άσχημο συγκεκριμένα, το οποίο πετάς στην άκρη όταν έρχεται μια κορυφαία στιγμή, μια μεγάλη νίκη και κρατάς τα όμορφα και τα θετικά, όσα σε ανταμείβουν και σε κάνουν να νιώθεις καλά.

Θ.Θ.: Το Μάιο του ’12 κατάφερες να κερδίσεις το χρυσό μετάλλιο στα 100μ. ύπτιο με χρόνο 53.86 (πέμπτο μετάλλιο που κατακτάς στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα), γράφοντας στο pressaris.gr, ότι πρόκειται για το σημαντικότερο ευρωπαϊκό μετάλλιο της καριέρας σου. Αναφέρεσαι σε μια δύσκολη χρονιά, με προβλήματα και αναποδιές στην προετοιμασία. Δηλαδή;

Α.Γ.: Το συγκεκριμένο μετάλλιο το χάρηκα ιδιαίτερα, γιατί ήταν μια δύσκολη χρονιά για τη χώρα μας, ήμασταν στο κέντρο μας στόχευαν όλοι οι υπόλοιποι, ακούγαμε πολλά, περί πτώχευσης της χώρας και άλλα τέτοια. Όσον αφορά στα προβλήματα, αφορούσαν στις εγκαταστάσεις, στις υποδομές, στο φυσικό αέριο κλπ. Αλλά μέσα από όλες αυτές τις αναποδιές ήρθε αυτή η μεγάλη επιτυχία. Ήταν όντως μια νίκη που προέκυψε από μια δύσκολη κι επίπονη χρονιά.

Θ.Θ.: Μίλησέ μου για την εμπειρία σου ως προπονητή, ιδιότητα στην οποία ξεκίνησες να  δοκιμάζεσαι μόλις πέρυσι στην Ακαδημία Stars Swim, διδάσκοντας σε παιδιά 4 - 6 ετών.

Α.Γ.: Δεν περίμενα να με ξετρελάνει και να μ’ ενθουσιάσει τόσο πολύ! Είναι απίστευτο ν’ ασχολείσαι με τα μικρά παιδιά. Κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούριο. Η καθημερινή αυτή συνάντηση σού διδάσκει χίλια δυο νέα πράγματα. Το κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό, προσπαθώ να τους μαθαίνω απλά πράγματα, λόγω ηλικίας κι όλο αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Έχω αποκομίσει θετικά σχόλια, ενώ συνεχίζω να το εξελίσσω και να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο.

Θ.Θ.: Είναι μία κίνηση που και η οικονομική κρίση σε ώθησε να κάνεις;

Α.Γ.: Όχι, ήθελα έτσι κι αλλιώς να το κάνω. Έχω τελειώσει ΤΕΦΑΑ στο Α.Π.Θ. και ήθελα να δοκιμαστώ και σ’ αυτό. Ούτως ή άλλως, κάποια στιγμή στο μέλλον να δουλέψω ως προπονητής.

Θ.Θ.: Το Νοέμβριο του ’12 είχες επισκεφθεί το βρεφονηπιακό σταθμό και νηπιαγωγείο «Ο Μικρόκοσμος» και είχες βρεθεί ανάμεσα σε πολλά μικρά παιδιά. Είδα στιγμιότυπα από την επίσκεψη και το χαμόγελό σου πρόδιδε αληθινή ευτυχία. Εσύ θα ήθελες να κάνεις τα δικά σου παιδιά;

Α.Γ.: Ναι, φυσικά! Φαντάζομαι τον εαυτό μου σε μια οικογένεια που θα ‘χω δημιουργήσει εγώ. Δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου, αλλά κάποια στιγμή εννοείται ότι θα γίνει κι αυτό.

Θ.Θ.: Πολλοί αθλητές ανά τον κόσμο έχουν μιλήσει ανοιχτά για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, γυναίκες - άντρες. Από το χώρο της κολύμβησης πρόσφατα παραδέχτηκαν ότι είναι ομοφυλόφιλοι ο Tom Daley και ο Ian Thorpe. Είναι κάτι που το δέχεσαι; Το κατακρίνεις;

Α.Γ.: Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα. Ποτέ δεν είχα. Καθένας μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει. Είναι κάτι συνηθισμένο στις μέρες μας. Δε μου προκαλεί έκπληξη.

Θ.Θ.: Άρη, πόσο καιρό προετοιμάζεσαι συνήθως για έναν αγώνα;

Α.Γ.: Είναι ένας κύκλος, η μία προπόνηση είναι αλυσίδα με την άλλη, ανάλογα με το στόχο που θα βάλεις. Για την ακρίβεια, δε σταματάς ποτέ. Δεν ετοιμάζεσαι, δηλαδή, για κάτι, σταματάς και αρχίζεις νέα προετοιμασία για κάτι καινούριο. Είναι ένας κύκλος. Μια συνέχεια.

Θ.Θ.: Έχεις άγχος πριν βουτήξεις;

Α.Γ.: Σήμερα είμαι σχεδόν αναίσθητος! Όταν ήμουν μικρότερος, γύρω στα 18, 19, είχα αρκετό. Μεγαλώνοντας, όμως, κι αποκτώντας εμπειρία, ελαττώνεται. Σήμερα, δηλαδή, έχω ελάχιστο, σχεδόν καθόλου. Ακόμη κι αυτό το ελάχιστο, όμως, προσπαθώ να το ξεπερνάω και να το λύνω μέσα μου. Θέλω να είμαι χαλαρός, άνετος. Το ‘χω αναλύσει και κατέληξα ότι το άγχος είναι κάτι αρνητικό, εντελώς λάθος, το οποίο μαζί με την εμπειρία της κούρσας και των προπονήσεων σχεδόν χάνεται.

Θ.Θ.: Ποιος είναι μέχρι σήμερα ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος;

Α.Γ.: Ο Άγγλος κολυμβητής Liam Tancock. Είμαστε κολυμβητικοί αντίπαλοι από το 2002, από τους πανευρωπαϊκούς Νέων μέχρι και τώρα. Είμαστε συνομήλικοι, έχουμε κολυμπήσει άπειρες φορές μαζί, τον ξέρω, είναι σπουδαίος κολυμβητής κα τον εκτιμώ πολύ. Βέβαια, σε κάθε αγώνα αντιμετωπίζεις διαφορετικούς κολυμβητές, Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς, Αυστραλούς, Αμερικάνους, πολλούς…

Θ.Θ.: Τι σκέφτεσαι 10 λεπτά πριν ξεκινήσει ένας αγώνας;

Α.Γ.: Υπάρχει ένταση πριν την έναρξη του αγώνα, αλλά προσπαθώ να είμαι ήρεμος. Έχω ήδη οραματιστεί την κούρσα μου, ξέρω τι θα δω και τι θα νιώσω. Και φυσικά, κάποια τεχνικά στοιχεία και να είναι καλή η απόδοσή μου.

Θ.Θ.: Ποιος είναι ο δυσκολότερος αγώνας που έχεις κάνει μέχρι σήμερα;

Α.Γ.: Η κούρσα του 2012 στην Ουγγαρία ήταν αρκετά δύσκολη.

Θ.Θ.: Σου έχει τύχει τίποτα απρόβλεπτο έξω ή μέσα στην πισίνα την ώρα του αγώνα;

Α.Γ.: Έχω γλιστρήσει στην εκκίνηση κι έχει καταστραφεί η ψυχολογία μου. Κοίταξε, κάποιες ατέλειες μικρής σημασίας - επειδή έχουν γίνει σε μικρούς αγώνες - υπάρχουν πάντα. Στους μεγάλους αγώνες, όμως, φροντίζω να είναι όλα τέλεια. Συγκεντρώνομαι απόλυτα, απαγορεύω στον εαυτό μου οποιοδήποτε λάθος.

Θ.Θ.: Ποιος αθλητής είναι το ίνδαλμά σου;

Α.Γ.: Ο Αμερικανός Aaron Peirsol. Ολυμπιονίκης ύπτιος. Ίσως ο καλύτερος ύπτιος στον κόσμο, με παγκόσμια ρεκόρ, δυο φορές Ολυμπιονίκης. Από τους σπουδαιότερους Αμερικάνους κολυμβητές και πολύ καλό παιδί, ομιλητικό και κοινωνικό. Και ο Michael Phelps, ο καλύτερος αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Θ.Θ.: Άρη, έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις;

Α.Γ.: Δε θα φύγω ποτέ από το χώρο της κολύμβησης, είμαι ταγμένος σ’ αυτό το χώρο.

Θ.Θ.:  Ποια είναι η μεγαλύτερή σου ήττα μέχρι σήμερα;

Α.Γ.: Το 2007 στη Μελβούρνη, το 2011 στη Σαγκάη… Υπάρχουν πολύς καλές στιγμές, αλλά και πολύ κακές στιγμές. Μια κούρσα που δε βγήκε όπως περίμενες, ας πούμε. Είτε σε πανελλήνιο επίπεδο, είτε σε παγκόσμιο.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για το νερό;

Α.Γ.: Καμία θυσία, είναι ο τρόπος ζωής μου, όλη μου η ζωή. Μικρότερος, ίσως, ήμουν σ’ ένα αυστηρότερο πρόγραμμα, που άλλα παιδιά της τότε ηλικίας δεν το άντεχαν ή δεν το έκαναν.

Θ.Θ.: Υπάρχει ευγενής άμιλλα στην κολύμβηση;

Α.Γ.: Μόνο ευγενής άμιλλα υπάρχει στην κολύμβηση. Υπάρχει, βέβαια, ανταγωνισμός, ειδικότερα στο εξωτερικό, αλλά με τους περισσότερους αντιπάλους είμαστε φίλοι.

Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης

Φωτογραφίες: sportsfeed.gr και perssaris.gr

"Συνεντευξη με τον δευτερο Παγκοσμιο Πρωταθλητη παλης στην αμμο, τον Αποστολο Τασκουδη"

Πέρα από το ταλέντο να αποδεικνύει εντός της παλαίστρας την ποιότητά του ως πρωταθλητής, διακρίνεται και στην αυτογνωσία της προσωπικότητάς του, την ωριμότητα του πνεύματός του, το πάθος του για την πάλη, τη σιγουριά για τον εαυτό του. Ο Απόστολος Τασκούδης από τις Σέρρες έγραψε γι’ άλλη μια φορά το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της πάλης, αφού στέφθηκε 2^ος Παγκόσμιος Πρωταθλητής της πάλης πάνω στην άμμο. Με σύμμαχο την υπόλοιπη ελληνική ομάδα, της οποίας ήταν επικεφαλής, το ελληνικό πνεύμα και τη στήριξη του κόσμου που βρέθηκε στις εγκαταστάσεις των αγώνων στην πόλη της Κατερίνης, ο 29χρονος πρωταθλητής κατάφερε να κερδίσει άλλη μια σπουδαία νίκη και να ανεβάσει την Ελλάδα, όχι μόνο σε μεγαλύτερο επίπεδο παγκοσμίως, κυρίως όμως στις γνήσιες, ελληνικές ψυχές. Ο 6ος Ολυμπιονίκης των 66 κιλών της ελευθέρας του 2004 έχει στην κατοχή του ήδη δύο χρυσά μετάλλια από τις προηγούμενες διοργανώσεις, από τη Βουδαπέστη το 2012 και από το Μαρόκο το 2013. Κουβεντιάζοντας με τον Απόστολο, συνειδητοποιεί κανείς ότι είναι ένας αθλητής με πολλή ενέργεια, ότι όσο σκληρότερα δουλεύει, τόσο δυσκολότερα παραδίνεται, ότι είναι νικητής της ζωής κι οι νικητές δεν εγκαταλείπουν ποτέ, ενώ μου δίδαξε ότι από τη στιγμή που θα μάθεις να τα παρατάς, θα σου γίνει συνήθεια. Είμαι ακόμη ενθουσιασμένος από την όρεξη και τον παλμό του. Ο Απόστολος Τασκούδης έχει σίγουρα μερίδιο στο ρητό του Αμερικανού πυγμάχου Jack Dempsey: «Πρωταθλητής είναι αυτός που σηκώνεται όταν δεν μπορεί». 

Θ.Θ.: Το μαγνητόφωνο είναι on: 10 Ιουλίου του 2014, συνέντευξη με τον παγκόσμιο πρωταθλητή πάλης, τον Απόστολο Τασκούδη. Πού αφιερώνεις την τελευταία σου νίκη, Απόστολε;

Α.Τ.: Πριν 10 μέρες περίπου έφυγε από τη ζωή ο παππούς μου, μία πολύ μεγάλη προσωπικότητα για μένα, με λαμπρό χαρακτήρα και τεράστια αδυναμία μου. Θα ‘θελα πολύ να ήταν εκεί και να έβλεπε, να ζούσε μαζί μου τη νίκη αυτή. Ήταν πολύ σημαντικός για μένα. Από ‘κει και πέρα, αφιερώνω αυτή τη νίκη σίγουρα στην οικογένειά μου, στον προπονητή μου και σε 3 - 4 ανθρώπους που είναι κοντά μου. Και τέλος, Θοδωρή, θέλω να ευχαριστήσω για την όποια βοήθειά τους χορηγούς μου, τους Αδερφούς Γιαντζόγλου με το γυμναστήριο «Body Style» και τα φυτώρια Κωνσταντινίδη.

Θ.Θ.: Απόστολε, πόσο καιρό ετοιμαζόσουν γι’ αυτόν τον αγώνα;

Α.Τ.: Όταν μιλάμε για επίπεδο Παγκοσμίου Πρωταθλήματος κι όταν θέλεις ο ίδιος να πρωταγωνιστείς και να διακρίνεσαι, δεν υπάρχει χρόνος προετοιμασίας. Είναι μία συνεχής προετοιμασία όλο το χρόνο, κάθε χρόνο, περιμένοντας τις διοργανώσεις για ν’ αποδείξεις το καλύτερο, ποιος είσαι και πόσο καλά είσαι προετοιμασμένος. Θα έλεγα ότι από τη μέρα που ξεκίνησα ν’ αθλούμαι μέχρι μία μέρα πριν τον αγώνα βρισκόμουν σε μια διαρκή προετοιμασία.

Θ.Θ.: Είχες άγχος;

Α.Τ.: Πολύ! Όλοι οι αθλητές έχουν άγχος. Το θέμα είναι πόσο το αφήνεις να φανεί και πόσο όχι. Μπορεί να σου χαλάσει την ψυχολογία και κατά συνέπεια την απόδοση. Η διαχείρισή του άγχος μου τώρα, πηγάζει από την εμπειρία. Κάνω πολλές θετικές σκέψεις, φροντίζω οι προπονήσεις και οι διαδικασίες προετοιμασίας μου να είναι όσο το δυνατόν καλύτερες, ύστερα οι δυσκολίες που έχω περάσει μου δίνουν την ώθηση και με σπρώχνουν με δύναμη στην παλαίστρα, ανακαλώ στη μνήμη μου νίκες από τα παρελθόν, είναι πολλά. Όλα αυτά μετατρέπουν το άγχος σε συγκέντρωση.

Θ.Θ.: Ποιος ήταν ο μεγαλύτερός σου αντίπαλος σ’ αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;

Α.Τ.: Ο Ρώσος αθλητής που αντιμετώπισα στο πρώτο ματς, στον ημιτελικό. Οι Ρώσοι φημίζονται για τις ικανότητές τους στην πάλη και έχουν στο ιστορικό τους χιλιάδες διακρίσεις. Ήταν δύσκολος αγώνας επειδή ήταν ο εναρκτήριος. Έπρεπε να δω πλέον τον εαυτό μου στην εκτέλεση του σκοπού και να ξεκινήσω καλά για να μου βγει καλύτερα στη συνέχεια. Δύσκολος ήταν σίγουρα και ο τελικός, στον οποίο και ηττήθηκα, αλλά ψυχολογικά ο πρώτος ήταν δυσκολότερος.

Θ.Θ.: Τι σκεφτόσουν και στους δύο αγώνες 10 λεπτά πριν ξεκινήσουν;

Α.Τ.: Οι στιγμές λίγο πριν την έναρξη είναι σα να έχω ήδη μπει στον αγώνα! Σ’ αυτό το παιχνίδι σκεφτόμουν επίσης ότι θα βγω νικητής. Και πέφτει τελευταία στα χέρια μου ένα άρθρο, μία έρευνα, η οποία επιβεβαίωνε αυτό που νιώθω εγώ τόσο καιρό. Όταν έχεις ένα στόχο και να τον σκέφτεσαι συνεχώς, το πιο πιθανό είναι να επιτευχθεί. Βάζω σώμα και ψυχή σε διαρκή λειτουργία για να πετύχω το στόχο μου.

Θ.Θ.: Λίγες ώρες μετά τον αγώνα δήλωσες ότι όταν πήγες να κάνεις την πρώτη σου κίνηση, ο διαιτητής σε διέκοψε και δεν άφησε τη φάση να εξελιχθεί. Ποια κίνηση σταμάτησε ο διαιτητής και για ποιο λόγο το έκανε;

Α.Τ.: Καταρχάς, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν έκανα αυτή τη δήλωση ως δικαιολογία. Αυτά, Θοδωρή, συμβαίνουν. Σε αθλήματα στα οποία υπάρχει διαιτησία και ανθρώπινη κρίση είναι φυσιολογικό. Από ‘κει και πέρα ήταν μια φάση, η πρώτη, η οποία δεν έπρεπε να σταματήσει και να δοθεί πόντος στον αντίπαλο. Οι κανονισμοί της πάλης πάνω στην άμμο είναι απλοί και όμοιοι της πάλης στην αρχαία Ελλάδα. Γονάτισες, είναι πόντος. Όταν, όμως, ξεκινάς να εκτελείς μια κίνηση, γίνεται να γονατίσεις, συνεχόμενα όμως, χωρίς διακοπή. Η δική μου πρόθεση ήταν να γονατίσω και σε ριπή οφθαλμού να κάνω την επίθεσή μου. Δε λέω ότι θα κέρδιζα αν δε σταματούσε η φάση, αλλά το σκορ είχε διαμορφωθεί στο 1 - 0. Το παιχνίδι λήγει στους 2 πόντους. Ήταν δίκοπο μαχαίρι.

Θ.Θ.: Θεωρείς, δηλαδή, ότι ήταν λάθος του διαιτητή;

Α.Τ.: Προσωπικά, ναι.

Θ.Θ.: Μάλιστα, αυτά, όπως είπες, συμβαίνουν. Λοιπόν, τι οφείλεις στην κοπέλα σου, τη Δήμητρα, τι στην οικογένειά σου και τι στον προπονητή σου, τον Μπζάλαβα Αφταντίλ;

Α.Τ.: Ο προπονητής είναι σα δεύτερος πατέρας μου. Κατάγεται από τη Γεωργία, ήταν πολλά χρόνια στην Ελλάδα, αλλά λόγω των συνθηκών έχει επιστρέψει στη χώρα του. Κάποια κομμάτια από το χαρακτήρα μου είναι του προπονητή μου, μου δίδαξε την τεχνική στην πάλη και μπορώ να πω ότι το 50% της προσωπικότητάς μου το διαμόρφωσε αυτός ο άνθρωπος. Το άλλο 50% είναι σίγουρα η οικογένεια. Η οικογένειά μου με δημιούργησε, με κράτησε σ’ αυτό το δρόμο με τις όποιες δυσκολίες και είμαι υπερήφανος που τους έχω. Και φυσικά, η Δήμητρα, ο προσωπικός μου μάνατζερ, είναι υπόδειγμα κοπέλας και με στηρίζει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο.

Θ.Θ.: Οι γονείς σου υπήρξαν ποτέ αρνητικοί ως προς την ενασχόλησή σου με την πάλη;

Α.Τ.: Απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον, όχι. Απεναντίας, ήταν πάντα η δύναμή μου στις δύσκολες στιγμές, τραυματισμοί, απογοητεύσεις κλπ. Ο στόχος είναι κοινός και δεν υπάρχει περίπτωση να παρεκκλίνει από τίποτα.

Θ.Θ.: Απόστολε, πάλη στο ταπί ή στην άμμο;

Α.Τ.: Και τα δύο στυλ είναι πάλη. Πιο κοντά, όμως, στην αρχαία ελληνορωμαϊκή είναι η πάλη στην άμμο. Γι’ αυτό και τα τελευταία 6 - 7 χρόνια που έχει ξεκινήσει προωθείται πολύ. Τις πιο όμορφες φάσεις μου τις έχω κάνει στο ταπί κι όχι στην άμμο. Δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω. Καθεμία έχει τη δική της γοητεία και φαντάζει διαφορετική στα μάτια μου.

Θ.Θ.: Έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις;

Α.Τ.: Έχεις περάσει αρκετές φορές από το μυαλό μου, αλλά όχι για τώρα. Περισσότερο σκέφτομαι πώς θα συνεχίσω τον πρωταθλητισμό, δηλαδή σαν προπονητής.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη ήττα σου μέχρι σήμερα;

Α.Τ.: Όλες οι ήττες μού έδιναν το κίνητρο για να ανέβω επίπεδο. Εστιάζω εκεί.

Θ.Θ.: Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία σου στο βωμό του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού;

Α.Τ.: Δεν έχω ζήσει παιδική ηλικία. Στα 5 μου ξεκίνησα το Tae Kwon Do, στα 8 μου την πάλη, που σημαίνει ότι μια ζωή είμαι μέσα στα γυμναστήρια. Σήμερα δε θεωρώ ότι έχω χάσει κάτι σημαντικό, αλλά πρόκειται σίγουρα για θυσία. Ύστερα η διατροφή. Από πάντα η διατροφή μου είναι προσεγμένη, ελεγχόμενη και συγκεκριμένη. Βέβαια, επειδή δεν υπήρχαν ποτέ περιθώρια, δεν τα παράτησα ποτέ, ούτε για μια μέρα. Μετά από τόσα χρόνια, όμως, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο πρωταθλητισμός δεν υγεία…

Θ.Θ.: Θα ‘θελα να μου το εξηγήσεις αυτό.

Α.Τ.: Βεβαίως. Σήμερα είμαι 29 χρονών. Μέχρι τα 24 μου χρόνια είχα δύο εγχειρήσεις στα γόνατα, αρκετά σοβαρό τραυματισμό στον αστράγαλο, στους δύο αγκώνες, στους δύο ώμους και στη μέση. Αυτές οι περιπτώσεις δείχνουν ότι δεν έχω κάνει καλό στο σώμα μου. Όταν καθημερινά ξεπερνάς το όριο και πολεμάς έξω από αυτό - γι’ αυτό λέγεται πρωτ-αθλητισμός, είναι πιο πάνω από τον αθλητισμό -  υπάρχει αντίκτυπος, κόστος. Και ψυχολογικό. Από ‘κει και πέρα, ο αθλητισμός πρέπει να γίνει τρόπος ζωής για όλους. Όπως βγαίνουμε, όπως διασκεδάζουμε, όπως τρώμε, έτσι πρέπει και να αθλούμαστε.

Θ.Θ.: Υπάρχει στην πάλη ευγενής άμιλλα;

Α.Τ.: Η πάλη είναι από τα πιο ευγενή αθλήματα. Όλα τα αθλήματα επαφής έχουν αυτή την άμιλλα. Η ευγενής άμιλλα ξεκίνησε από το παγκράτιο. Το παγκράτιο είναι η πρώτη πολεμική τέχνη στον κόσμο, ένας συνδυασμός πάλης, πυγμαχίας και τζούντο. Σε αυτά τα αθλήματα μαθαίνεις να σέβεσαι τον αντίπαλο για την προσπάθειά του. Επομένως, ναι.

Θ.Θ.: Έχεις συναντήσει παρ’ ολ’ αυτά ακραίες συμπεριφορές στην παλαίστρα;

Α.Τ.: Σίγουρα. Μου έχει συμβεί να νευριάσει ο αντίπαλός μου και να με χτυπήσει.

Θ.Θ.: Και πώς αντέδρασες;

Α.Τ.: Σίγουρα δεν έπραξα το ίδιο. Είναι θέμα παιδείας. Πάντα πίστευα ότι αποδεικνύεις τη «μαγκιά» σου μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Όταν συμπεριφέρεσαι επιθετικά και εκτός κανόνων, δεν είναι σίγουρα υπέρ σου.

Θ.Θ.: Πολλοί αθλητές έχουν μιλήσει ανοιχτά για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Σ’ ενοχλεί αυτό; Το αποδέχεσαι;

Α.Τ.: Κοίταξε, η διαφορετικότητα του ατόμου είναι απολύτως φυσιολογική. Αλλά δεν πιστεύω - για τον αθλητικό χώρο - ότι πρέπει να βγάζουμε τα γούστα μας. Οι αθλητές και οι πρωταθλητές έχουν τεράστια ευθύνη. Είναι παιδαγωγοί, παραδείγματα προς μίμηση. Δε λέω ότι πρέπει να κλειστούν και να βουλιάζουν στη δίνη τους, αλλά δεν είναι ανάγκη να βγαίνουν και να λένε τι τους αρέσει να κάνουν στο κρεβάτι τους. Δεν υπάρχει λόγος. Δηλώνοντας δημοσίως την ταυτότητά σου, προκαλείς. Έχω φίλους διαφόρων προτιμήσεων. Είναι μέρος της κοινωνίας. Αλλά δεν υπάρχεις λόγος να προβείς στη διαδικασία ανακοίνωσης του τι είσαι. Ούτε να κρυφτείς, αλλά γιατί να προκαλέσεις;

Θ.Θ.: Ξέρω ότι ο επόμενος στόχος σου είναι η διεκδίκηση της πρόκρισής σου στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Τι σημαίνει αυτό;

Α.Τ.: Να είμαι υγιής. Να ανεβάσω το αγωνιστικό μου επίπεδο κι από ‘κει και πέρα να δοκιμαστώ. Ειδικότερα, Θοδωρή, θέλω να επικεντρωθώ στην πάλη της άμμου.

Θ.Θ.: Για ποιο λόγο;

Α.Τ.: Κύκλοι της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας αναφέρουν ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνει μια Ολυμπιάδα Αθλημάτων άμμου. Ίσως μέχρι το 2017. Αναφέρθηκε στους αγώνες της Κατερίνης, παρουσία του Προέδρου Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Πάλης. Να γίνει μια επίσημη Ολυμπιάδα Αθλημάτων της άμμου.

Θ.Θ.: Πολύ ενδιαφέρον! Πες μου, τέλος, πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στα 50 σου χρόνια;

Α.Τ.: Θέλω να έχω μια σωστή οικογένεια με πολλά παιδιά. Θέλω να έχω καθαρό πρόσωπο στην κοινωνία. Να έχω υλικό για να δώσω στις επόμενες γενιές. Θέλω να έχω την υγειά μου!

Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης

"Συνεντευξη με τη συγγραφεα Σωτηρια Περβανα"

Όταν η Φύση ένωσε ένα οξύ, ζωηρό πνεύμα με μιαν απαράμιλλη, αγνή ομορφιά γεννήθηκε μια απίθανη και αριστουργηματική γυναικεία φιγούρα, εξαίρετης ποιότητας. Μια γυναίκα πλασμένη για να μετουσιώνει Θεούς σε Δαίμονες και Δαίμονες σε Θεούς. Στη λογοτεχνία. Ο λόγος για τη συγγραφέα Σωτηρία Περβανά, της οποίας η σκούφια κρατά από τη Μαρώνεια Κομοτηνής, «έναν τόπο προικισμένο, που της έμαθε να αφουγκράζεται τους ψιθύρους του δάσους και να εμπνέεται από τη φυσική ομορφιά», όπως η ίδια παραδέχεται. Πριν από περίπου δύο χρόνια μάς χάρισε το πρώτο της «πνευματικό παιδί» με τίτλο «Άργησες Μόνο Μια Ζωή», που πραγματευόταν με αξιοπρεπή γραφή, ζωηρότητα και πάθος έναν παράνομο έρωτα, μία ολέθρια σχέση. Φέτος, μας οδηγεί «Στην Άκρη του Νήματος», ένα μυθιστόρημα που ξετυλίγεται ως κινηματογραφική ταινία μπρος στα μάτια του αναγνώστη, παρέα με δυο γυναίκες βασανισμένες και χτυπημένες βαθιά από τα σκάγια της μοίρας, την Ιζαμπέλ και τη Ζυράννα. Η Σωτηρία είναι μια γυναίκα που μοιάζει ανεξάρτητη, ελεύθερη, αδέσμευτη. Πρόκειται για μια αυτοδύναμη παρουσία, που όμως θέλει και παίρνει δύναμη και κουράγιο από δύο όμορφα παιδάκια, δώρο ενός καταπληκτικού συζύγου και πρώην ποδοσφαιριστή. 

Θ.Θ.: Στο βιβλίο, κυρία Περβανά, πρωταγωνιστούν τρεις ηρωίδες: η Ιζαμπέλ, η Ζυράννα και η Φαίδρα. Θα ήθελα να μας τις συστήσετε.

Σ.Π.: Ιζαμπέλ, ένα πλάσμα γεννημένο στα σκοτάδια, εγκαταλειμμένο από την ίδια του τη μάνα, όπως επιλέχτηκε να γραφτεί και στο οπισθόφυλλο. Παρόλ’ αυτά, προικισμένο και αγνό, που επέμενε πεισματικά να διαπερνά το σκότος και να το μετουσιώνει σε φως. Ζυράννα, μια γυναίκα που η μοίρα - με ό,τι συνεπάγεται αυτή η μικρή λέξη μεγίστης σημασίας, εσωκλείοντας στην ερμηνεία της και λανθάνουσες επιλογές - αποφάσισε να εγκαταλείψει ένα «θείο βρέφος», ακολουθώντας μια πορεία ακραία. Τιμωρός του εαυτού της, καταδικάζεται σε έναν εκούσιο εγκλεισμό, σε μια σιωπηλή μοναξιά, σε μια προσπάθεια απολησμόνησης τους πρότερου βίου της. Φαίδρα, μια γυναίκα που δεν την διεκδίκησε ο έρωτας, παρέμεινε απόρθητη, αλεηλάτητη, παραδομένη σε μια ζωή ανοργασμική και άνυδρη συναισθημάτων, ώσπου μετουσιώθηκε σε ερείπιο, σκεύασμα ασκητικό, μοναχικό. Αποκόπηκε οριστικά από το παρελθόν της, αποχαιρετώντας τον άνθρωπο που κατοικούσε εντός της, αποφασισμένη να ζήσει μέσα σε ένα πέτρινο σπηλαιώδη κέλυφος δομημένο από μίσος.

Θ.Θ.: Αν κάποια μέρα τις συναντούσατε, τι θα τις λέγατε;

Σ.Π.: Έχω συναναστραφεί με αυτές τις γυναίκες, όσο «κατέγραφα» το βίο τους, έχω μιλήσει ακατάπαυστα μαζί τους, τις έχω μισήσει, αγαπήσει και τέλος κατάφερα να τις συγχωρήσω για κάθε μύχια σκέψη και κάθε αποτρόπαια πράξη τους. Δεν νιώθω ότι θα ήθελα να πω κάτι πέραν των όσων έχουμε ήδη πει…

Θ.Θ.: Ποια από τις τρεις αγαπάτε και ποια μισείτε περισσότερο;

Σ.Π.: Η καθεμιά είχε λόγους να με πείσει να την αγαπήσω να την μισήσω και εν τέλει να την κατανοήσω σε βάθος, δεν ξεχωρίζω καμιά, επομένως.

Θ.Θ.: Και οι τρεις, πάντως, έχουν μια ζωή πολύ τραχιά και πολύ δύσκολη. Ποια από τις τρεις πιστεύετε ότι πόνεσε περισσότερο και γιατί;

Σ.Π.: Δεν εστιάζω στον πόνο ποσοτικά. Η συνείδησή τους ήταν φτιαγμένη και δομημένη διαφορετικά, έτσι ώστε  η κάθε μια τον εισέπραξε, τον βίωσε,  τον επεξήγησε και τον έπλασε σε κάτι άλλο. Η Ζυράννα μετουσίωσε την πληγή της σε φυγή, η Ιζαμπέλ σε διαστροφή, η Φαίδρα σε εκδίκηση.

Θ.Θ.: Κάποια στιγμή το άσχημο - άλλα όχι λησμονηθέν - παρελθόν ξαναμπαίνει στο δρόμο της Ιζαμπέλ. Πόσο οδυνηρό είναι αυτό για έναν άνθρωπο που αποφασίζει να φτιάξει τη ζωή του;

Σ.Π.: Το παρελθόν είναι κομμάτι που μας συναποτελεί, άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε ανεπιτυχώς, η μεγάλη υπέρβαση και κατάκτηση, η μεγάλη νίκη είναι να προσπεράσουμε το άσχημο παρελθόν, να το πολεμήσουμε με τρόπους και μέσα θεμιτά και να το χρησιμοποιήσουμε ως όπλο για το μέλλον και όχι να το επικαλούμαστε ως δικαιολογία όλων των δεινών που έχουμε υποστεί. Αυτό, βεβαίως, για τις ηρωίδες μου στάθηκε ακατόρθωτο…

Θ.Θ.: Στο τέλος της ιστορίας θεωρείτε ότι κάθε γυναίκα παίρνει αυτό που της αξίζει;

Σ.Π.: Η ζωή έχει την τάση να αντιγυρίζει συμπεριφορές, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, πολλές φορές μάλιστα ακόμη και πολλαπλασιαστικά. Η Ζυράννα κατάφερε τελικά να κερδίσει τη σχέση μάνας - κόρης, να αποκαταστήσει τον τίτλο της, να αγαπηθεί, να της δοθεί η πολυπόθητη συγχώρεση.  Η Φαίδρα δεν θα μπορούσε να κερδίσει τίποτα, καθώς μηχανορραφούσε πάντα καταστρέφοντας ζωές. Η Ιζαμπέλ είχε συνείδηση και αυτή αφυπνίστηκε, χαρίστηκε σε ένα δρόμο άλλο, όχι όμως απαραίτητα μη λυτρωτικό…

Θ.Θ.: Στο βιβλίο πλέκετε ζωές και μοίρες ανθρώπων, περνώντας ποικίλα μηνύματα στους αναγνώστες. Ποια είναι το δυνατότερο μήνυμα του βιβλίου κατ’ εσάς;

Σ.Π.: Το βιβλίο είναι διανθισμένο με μηνύματα, όλες οι ανθρώπινες σχέσεις ακροβατούν σε μια εύθραυστη ισορροπία. Το ηχηρότερο μήνυμα για μένα κρύβεται στο τέλος του βιβλίου. Μπορεί ένας άνθρωπος που η συνείδησή του αφυπνίστηκε να δώσει ο ίδιος Άφεση Αμαρτιών στον εαυτό του, συνεχίζοντας την πορεία του απαλλαγμένος από τις ενοχές που τον κρατούν δεμένο με το παρελθόν του χωρίς να πληρώσει το τίμημα, έχει το δικαίωμα αυτό;

Θ.Θ.: Αν υπήρχε «Στην Άκρη του Νήματος» Νο. 2 τι θα διαβάζαμε;

Σ.Π.: Όταν για μένα κλείνει ένα βιβλίο, όταν και η τελευταία τελεία έχει αποτυπωθεί, ο κύκλος φτάνει στην παρακμή του. Δημιουργήθηκε, κορυφώθηκε και έφτασε στο τέλος του, δεν μου ανήκει πια, ανήκει στους αναγνώστες. Νιώθω ότι ένα μεγάλο ψυχικό απόθεμα επισφραγίστηκε στην τελευταία μου φράση και αυτό εξαντλήθηκε στο έπακρο, αν είχα και κάτι άλλο να δώσω, αυτή τη στιγμή θα έγραφα ήδη την «Άκρη του Νήματος» 2 και φυσικά δεν θα αποκάλυπτα την συνέχεια…

Θ.Θ.: Γιατί επιλέξατε να τοποθετήσετε το μυθιστόρημα σε αλλοτινή εποχή, σε μια Αθήνα με χωματόδρομους, βεγγέρες και άμαξες κι όχι στο σήμερα;

Σ.Π.: Οι ηρωίδες μου όλες ήταν γυναίκες που κυοφορούσαν ένα τραγικό παρελθόν, τέτοιες τραγικότητες δεν είμαι βέβαιη αν θα ευδοκιμούσαν στο σήμερα.

Θ.Θ.: Πιστεύετε ότι αν το τοποθετούσατε στο σήμερα θα ήταν διαφορετική η ιστορία;

Σ.Π.: Σήμερα οι γυναίκες είναι χειραφετημένες, υποψιασμένες από πολύ μικρές ακόμη ηλικίες, δε μαστίζονται από την άγνοια, είναι περισσότερο «εφοδιασμένες» να πολεμήσουν με καταστάσεις δύσκολες, ένας βιασμός σήμερα δεν έχει την ίδια βαρύτητα όπως είχε την εποχή στην οποία αναφέρομαι, μια εγκυμοσύνη και ένα έμβρυο που δεν είναι επιθυμητό μπορεί να αντιμετωπιστεί πια χωρίς να θεωρείται βαρύτατο αμάρτημα. Τότε η άγνοια, η αμάθεια και η ένδεια - κατάρες της εποχής - μετέτρεπαν τους ανθρώπους σε τερατογενέσεις. Οι άνθρωποι υποκλινόμενοι σε ηθικές ανήθικες καταντούσαν αμετακίνητοι, συνέθλιβαν συνειδήσεις, γινόταν δικαστές και τιμωροί… Μόνο σε εκείνη την εποχή θα μπορούσαν τόσο τραγικά σενάρια να πείσουν πως είναι αληθινά. Αν έγραφα κάτι, λοιπόν, με γνώμονα το τώρα, θα έγραφα μάλλον ένα άλλο μυθιστόρημα που δεν θα είχε τίποτα κοινό μ’ αυτό.

Θ.Θ.: Ξέρω ότι από μικρή γράφετε. Τι ωθεί ένα παιδί να πιάσει ένα μολύβι, ένα στυλό και ν’ αποτυπώσει στο χαρτί τη φαντασία του;

Σ.Π.: Ως παιδί ποτέ δεν είχα εστιάσει και ποτέ δεν προσπάθησα να εξηγήσω  τι ήταν εκείνο που με ωθούσε να γράψω, το θεωρούσα απλά φυσικό να εμπαίζομαι από τις λέξεις, να εντυπωσιάζω τον εαυτό μου κι άλλοτε να τον απογοητεύω όταν δεν κατάφερνα να μετουσιώσω τις λέξεις μου σε καίρια πλήγματα… τώρα ξέρω πως απλά ακολουθούσα τις υποδείξεις της φύσης μου.

Θ.Θ.: Πείτε μου δυο λόγια το τρίτο σας μυθιστόρημα.

Σ.Π.: Το τρίτο μου μυθιστόρημα βασίζεται σε ομολογίες ανθρώπων για τη σκοτεινή περίοδο της σκληρότητας των Βουλγάρων που, οραματιζόμενοι τη Μεγάλη Βουλγαρία του Αιγαίου, ήρθαν ως έποικοι στη Θράκη, εκεί όπου εξελίσσεται κι η ιστορία. Ένα μυθιστόρημα με ιστορικές αναφορές, εμποτισμένο με αλήθειες και μύθους…

 Συνέντευξη: Θοδωρής Θεοχαρίδης